چرا وقتی که بودی قدرت رو من ندونستم ؟

نوشتم با
خودکار و قلم خودم برات...که دیگه دنیا با رفتنت شده مثله سراب

هرشب تو خواب
می بردم اسمت می دیدم تابوت...گل وجودم بی وجودت شده بود نابود

رفتی و اسم
تو مونده واسه ی یادگاری...از تو کابوسی می بینم حتی من تو بیداری

هیچه اسمت
خورشید آسمون یخ زده...پرنده عشق رو سنگ قبرت پر زده

رفتی...........رفتی..........تنهام
گذاشتی.......ولی ندیدی که.........بی تو می میرم

حالا که رفتی
من می فهمم که بی تو.......هیچم.......هیچم

وقتی که بود
حس نکردم وجودشو...حالا که اون مرده می بینم شکوهشو

عشقم تجربه
شد با پایانی به نام مرگ...فقط یادگاری مونده برام یه تیکه سنگ

تنها تر از
همیشه موندم با رفتنت...می دونم راهی نیست دیگه برای برگشتنت

حالا اسمتو
تا بی نهایت فریاد زدم...غم و نابودیت رو به همه کس داد زدم

حتی ستاره ای
دیگه توی شبام نیست...بدون گونه های تو تا ابد می مونه خیس

برای نزدیک
شدن دیگه راهی نداره...دور از تو موندن با عشق فایده نداره

دریای عشقم
دیگه با رفتنت خشک شده...لکه ی سیاه تو قلبم مثله سنگ شده

آخه
چرا؟......آخه چرا؟

با نبودت
زندگیم یه سوال بی جوابه

یعنی فکر
نکردی من بی تو....تنهایم....تنهایم....تنهایم؟

می خوام رو
در رو اون چشماتو ببینم...حتی برای یک لحظه دستاتو بگیرم

اما نیستی تا
تو بگیری دستامو...حتی پاک کنی از رو گونه هام اشکامو

جلوی آب رو
میشه گرفت،اما بارون رو نه...جلوی منو میشه گرفت،اما اشکم رو نه... نه... نه

دستمو میارم
من به سمت تو...اما دستی نیست که بتونه بگیره دستمو

هنوز روزی از
دوریِ تو توی صدامه...فکر کردی بی تو بودن برام محاله

هر روز غروب
عمر تو، توی چشامه...............................می میرم

عشق من

اسم تو می
مونه تا پایان توی قلب من...خاطرات باهامه تا لحظه ی مرگ من

جلوی آب رو
میشه گرفت،اما بارون رو نه............جلوی منو میشه گرفت،اما اشکم رو نه،نه،…